حزب ایران
حزب ایران، حزب سیاسی مرکب از شماری از مهندسین آزادی خواه. هسته مرکزی حزب. «کانون مهندسین» ایران بود که در 1321 توسط گروهی از جوانان تحصیل کرده و روشنفکر به وجود آمده بود و با تبدیل «کانون مهندسین» به یک سازمان سیاسی در فروردین ماه 1322 حزب ایران شکل گرفت[۱].
از مؤسسان حزب غلامعلی فریور، کریم سنجابی، احمد زیرکزاده (دبیر کل) و اصغر پارسا (سخنگوی حزب) و... و روزنامه جبهه ارگان حزب بود[۲]. شعار حزب یعنی با فکر ایرانی، به دست ایرانی برای ایران، بیانگر اهداف حزب که به دنبال اداره کشور به دست طبقه شایسته و تحصیل کرده بود، میباشد[۳].
شرکت در کابینه ائتلافی قوام و همکاری با حزب توده در این کابینه در کنار مبارزه با قرارداد گس ـ گلشائیان و مبارزه با قرارداد قوام ـ ساد چیکف از مهمترین اقدامات این حزب به شمار میرود[۴]. برخی از رهبران حزب وارد کابینه دکتر محمد مصدق شدند و شاپور بختیار که از رهبران درجه دو حزب بود هم به نهضت مقاومت ملی پیوست[۵]. هر چند این حزب بعد از خرداد 1342 از هر گونه فعالیتی باز ماند ولی تا پیروزی انقلاب اسلامی به حیات خود ادامه داد [۶][۷] و هنوز هم با آنکه رهبران معروف آن فوت کردهاند، پارهای از هواداران آنها در تلاش و کوشش هستند.
نیز نگاه کنید به
مآخذ
- ↑ نجاتی، غلامرضا. تاریخ سیاسی بیست و پنج ساله ایران. ج1، تهران: رسا، 1371، ص150- 149.
- ↑ مدیرشانهچی، حسین. احزاب سیاسی ایران. تهران: رسا، 1375، ص84- 183.
- ↑ الهی، حسین. احزاب و سازمانهای سیاسی در خراسان. مشهد: دانشگاه فردودسی، 1382، ص85- 184.
- ↑ طیرانی، بهروز. احزاب سیاسی ایران. ج1، تهران: اسناد ملی، 1376، ص183.
- ↑ گایورسکی، مارک. ج. سیاست خارجی آمریکا و شاه. جمشید زنگنه، تهران: رسا، 1373، ص342.
- ↑ آبرهامیان، یرواند. ایران بین دو انقلاب. ترجمه کاظم فیروزمند و دیگران، تهران: مرکز، 1371، ص171.
- ↑ اسنادی از احزاب سیاسی در ایران (حزب ایران و حزب سعادت ملی ایران). مجموعه اسناد تاریخی، تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، 1380.
منبع اصلی
سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، مرکز مطالعات راهبردی روابط فرهنگی (1398). دانشنامه ایران. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بین المللی الهدی،
نویسنده مقاله
اکبر قاسمی