سیدحسن مدرس
مدرس، سیدحسن، شخصیت سیاسی، مذهبی (1248ق / ؟ م -1316ش) فرزند اسماعیل متولد سرابه کچو از توابع اردستان. او پس از تحصیلات مقدماتی به مدت سیزده سال در اصفهان و نجف به تحصیل پرداخت[۱].
در ؟ق / ؟م / 1289ش از سوی علمای نجف جزء پنج فقیه ی انتخاب شد که بر مصوبات مجلس نظارت داشتند. از دوره سوم تا ششم مجلس شورای ملی وکیل بود. در دولت نظامالسلطنه (کابینه مهاجرت) مافی وزیر عدلیه بود که با ناکامی این دولت به عثمانی رفت[۲].
مدرس از مخالفان قرارداد 1919م وثوقالدوله و دولت کودتای سیدضیاء بود که در کودتای سیاه به زندان افتاد و در دوره چهارم مجلس نایب رئیس بود. او که در صدر مخالفان رضاخان در مسأله جمهوریخواهی و تغییر سلطنت بود به مجلس هفتم راه نیافت[۳] و در 1307ش به دستور رضاشاه دستگیر، به خواف و سپس کاشمر تبعید شد و در آنجا به قتل رسید (9 آذر 1316ش)[۴][۵]. مدرس حامی پیوند دین و سیاست بود و در مسائل ملی از حامیان و همفکران دکتر محمد مصدق به شمار میرفت.
نیز نگاه کنید به
مآخذ
- ↑ مدرسی، علی. مرد روزگاران (مدرس شهید، نابغه ملی ایران). تهران: نشر هزاران، ص45-41.
- ↑ [مدرس در پنج دوره تقنینیه]. به کوشش محمد ترکمان، تهران: 1367، دفتر نشر فرهنگ اسلامی.
- ↑ طاهری، سید صدرالدین. یک بررسی تحلیلی از زندگی سیاسی مدرس. تهران: 1373، مؤسسه خدمات فرهنگی رسا، ص29.
- ↑ مکی، حسین. مدرس قهرمان آزادی. تهران: 1359
- ↑ [مدرس و مجلس، نامهها و اسناد]: مؤسسه پژوهش و مطالعات فرهنگی، تهران: 1363، مؤسسه پژوهش و مطالعات فرهنگی.
منبع اصلی
سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، مرکز مطالعات راهبردی روابط فرهنگی (1398). دانشنامه ایران. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بین المللی الهدی،
نویسنده مقاله
اکبر فلاحی