سید عبدالله بهبهانی
بهبهانی، سید عبدالله، مشهور به "شاه عبدالله" و "شاه سیاه"، (1260-1327ه.ق)[۱] مجتهد و آزادیخواه و از رهبران مشروطه. او فرزند سید اسماعیل بود، از آنكه در نجف به درجه اجتهاد رسید در 1295ق / ؟ م به تهران آمد و پس از فوت پدر مقام او را احراز كرد. از آنجا كه با تحریم تنباكو مخالف بود، با استعمالِ علنی تنباكو در جلسه علما متهم به رشوهگیری شد[۲].
در جهت پیشرفت مشروطهخواهی با طباطبائی متحد شد[۳]. مهاجرتها با تأیید و رهبری سیاسی[۴] آنان به صدر فرمان مشروطه انجامید[۵].
وی كه وكیل مجلس اول بود اختلافاتی با شیخ فضلالله نوری داشت و پس از بمباران مجلس(1326ه.ق) به نجف تبعید و پس از بازگشت در رجب 1328 شبانه در منزل كشته شد[۶].
كتب فقهی و حاشیهای بر كتاب جواهر از آثار قلمی او است[۷]
نیز نگاه کنید به
مآخذ
- ↑ صفائی، ابراهیم. رهبران مشروطه. تهران: انتشارات جاویدان علمی، چاپ اول 1343، ص 203-173.
- ↑ الگار، حامد. نقش روحانیت پیشرو در جنبش مشروطیت. ترجمه ابوالقاسم سری، انتشارات توس، چاپ دوم، 1359، ص 297-298.
- ↑ كسروی، احمد. تاریخ مشروطه ایران. انتشارات امیركبیر، چاپ نهم، 1351، ص 48-49.
- ↑ دولت آبادی، یحیی. حیات یحیی. انتشارات كتابخانه ابنسینا، بیتا، ج2، ص 36-34.
- ↑ ملک زاده، مهدی. تاریخ انقلاب مشروطیت ایران. انتشارات علمی، چاپ دوم، 1363، ج2، ص 338-246.
- ↑ روزنامه مجلس. سال سوم، شماره 138، 11 رجب 1328ق.
- ↑ مرتضوی برازجانی، اسماعیل. زندانی بزهرود. طبع و نشر انجمن دوستان، چاپ اول، 1337، صص106-104.
منبع اصلی
سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، مرکز مطالعات راهبردی روابط فرهنگی (1398). دانشنامه ایران. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بین المللی الهدی،
نویسنده مقاله
میرحواس احمد زاده