پارسیان
پارسیان، زردشتیان مقیم کشور هند.
پس از فتح ایران به دست سپاه عرب و مسلمان شدن ایرانیان، شماری از آنان همچنان بر دین نیاکان باقی ماندند. گروهی از اینان، احتمالاً در سده 7 یا 9م، یا حتی پس از آن، از نواحی شرقی ایران جلای وطن کردند و به سرزمین هند رفتند. منبع اصلی روایت کوچ گروه اصلی این مهاجران، اثری منظوم به نام «قصه سنجان» است که در 1600م سروده شده است[۱]. بر اساس این داستان و نیز روایتهای دیگر، این گروه با کشتی خود را به سنجان، واقع در ایالت گجرات هند، رساندند و پس از کسب اجازه از راجه آنجا در این شهر اقامت گزیدند[۲][۳][۴] و آتش بهرام را در آنجا بنیاد نهادند. این آتشگاه که «ایرانشاه» نام گرفت، از آن پس کانون فعالیتهای دینی ایشان شد[۵][۶]. پارسیان بلافاصله پس از استقرار در سرزمین جدید، نخست به کشاورزی پرداختند و با رونق یافتن کارشان، شماری از آنان در شهرها و روستاهای دیگر گجرات پراکنده شدند و علاوه بر کشاورزی، به صنعتگری و تجارت نیز روی آوردند. این پراکندگی که حوزه کار روحانیت پارسی را گسترش میداد، سبب پیدایش مراکز متعدد دینی شد[۷].
در اواخر سده 13 یا 15م، و پس از تصرف گجرات به دست مسلمانان، سنجان نیز تحت حکومت آنان قرار گرفت و تا مدتها پارسیان با جابجایی آتش مقدس خود سعی در حفظ آن داشتند. در 1578م، پس از موفقیت یکی از موبدان در معرفی دین پارسیان در دربار اکبر شاه مغول، جامعه پارسی موقعیت بهتری یافت. بنا به درخواست پارسیان، اکبرشاه از شاه عباس صفوی اعزام یک روحانی ایرانی برای انجام امور پارسیان را تقاضا کرد و بدین ترتیب رابطه این جامعه با سرزمین مادری و جامعه زردشتی ایران از سر گرفته شد[۸].
پس از سالها که پارسیان از زبان مادری خود دور افتاده و زبان گجراتی را پذیرفته بودند، به ناچار به ترجمه متون دینی خود به زبانهای سنسکریت و گجراتی پرداختند و برای حفظ متون دینی خود، به گردآوری نسخههای متون از ایران و استنساخ آنها پرداختند[۹]. تا مدتها، یعنی میان سدههای 15 تا 17م، پارسیان با ارسال پیک به ایران پرسشهای دینی خود را از روحانیان زردشتی این کشور مطرح و پاسخهای لازم را دریافت میکردند. در 1780م بر اثر اختلاف تقویم، پارسیان به دو گروه قدمیها و شاهنشاهیها تقسیم شدند، قدمیها پیرو تقویم قدیمی یا ایرانی و شاهنشاهیها پیرو تقویم زرتشتیان هند بودند[۱۰].
شمار قابل توجهی از پارسیان، طی چندین سده فعالیت اجتماعی و اقتصادی در سرزمین هند، توانستند به ویژه در صنایع مختلف پیشرفتهایی حاصل کنند. این گروه به سبب توانائیهای مالی به یاری جامعه پارسی هند و زردشتیان ایران برخاستند و بدینسان توانستند انسجام دینی و فرهنگی دو جامعه را حفظ نمایند[۱۱].
نیز نگاه کنید به
نویسنده مقاله
- ↑ بهمن بن کی قباد. مقدمه قصه سنجان، داستان مهاجرت زردشتیان از ولایت ایران به هندوستان. حیدرآباد: لطفالدوله اورینتل ریسرچ انستیتوت، 1963م، ص 2.
- ↑ بهمن بن کی قباد. مقدمه قصه سنجان، داستان مهاجرت زردشتیان از ولایت ایران به هندوستان. حیدرآباد: لطفالدوله اورینتل ریسرچ انستیتوت، 1963م، ص 29 به بعد.
- ↑ بویس، مری. زرتشتیان، باورها و آداب دینی آنها. ترجمه عسکر بهرامی، تهران: ققنوس، 1381، ص 198.
- ↑ Boyce, M. Zoroastrianism,Their Religious Beliefs and Practices. London: Routledge, 1979, P. 166.
- ↑ بویس، مری. «دیانت زرتشتی در دوران متأخر»، دیانت زرتشتی. ترجمه فریدون وهمن، تهران: بنیاد فرهنگ ایران، 1348، ص 198-199.
- ↑ Boyce, M. Zoroastrianism,Their Religious Beliefs and Practices. London: Routledge, 1979, PP. 166-167
- ↑ بویس، مری. «دیانت زرتشتی در دوران متأخر»، دیانت زرتشتی. ترجمه فریدون وهمن، تهران: بنیاد فرهنگ ایران، 1348، ص 139.
- ↑ بویس، مری. «دیانت زرتشتی در دوران متأخر»، دیانت زرتشتی. ترجمه فریدون وهمن، تهران: بنیاد فرهنگ ایران، 1348، ص 140-141.
- ↑ Haug, M. and E. W. West, Essays on the Sacred Language, Writings, and Religion of the Parsis. London: 1891, PP. 55ff.
- ↑ بویس، مری. «دیانت زرتشتی در دوران متأخر»، دیانت زرتشتی. ترجمه فریدون وهمن، تهران: بنیاد فرهنگ ایران، 1348، ص 142-144.
- ↑ Karaka, D. F., History of the Parsis. London: Mac Millan, 1884, Vol. II, PP. 242ff
منبع اصلی
سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، مرکز مطالعات راهبردی روابط فرهنگی (1398). دانشنامه ایران. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بین المللی الهدی،
پیوند به بیرون
پارسیان هند، سایت ویکی فقه، قابل بازیابی ازhttps://fa.wikifeqh.ir
نویسنده مقاله
حسن شیخ