میرزا حسن خان مشیرالدوله پیرنیا
مشيرالدوله، ميرزا حسنخان پيرنيا، از فعالان سياسی و چهرههای علمی دوران معاصر، (1252-1325ه.ش). فرزند ميرزا نصرالله مشيرالدوله صدراعظم دوران مشروطيت، ملقب به مشيرالملک و مشيرالدوله. پس از فراگيری تحصيلات مقدماتی برای ادامه تحصيل به مسکو رفت. در رشته حقوق و نظام تحصيلات خود را به پايان رساند[۱] و به سمت وابسته سفارت در سن پطرزبورگ تعيين شد. با تعيين پدرش به وزارت امور خارجه به درخواست پدر به ايران آمد و منشی پدر شد[۲]. در سفر دوم مظفرالدين شاه به فرنگ همراه وی بود. سپس به سمت سفير ايران در سنپطرزبورگ تعيين شد[۳]. در جريان مشروطه همراه گروهی مأمور تدوين نظامنامه مجلس گرديد[۴].
در دورههای دوم تا ششم، نماينده مردم تهران در مجلس شورای ملی بود. همچنين چهار مرتبه نخستوزير، دو مرتبه وزير کشور، هفت نوبت وزير عدليه، سه مرتبه وزير امور خارجه، سه بار وزير علوم و شش بار وزير جنگ و يک مرتبه وزير پست تلگراف و تجارت بود[۵]. در ده سال آخر عمر به فعاليتهای علمی در تاريخ پژوهی به ويژه تاريخ ايران باستان روی آورد[۶].
نیز نگاه کنید به
مآخذ
- ↑ چرچيل، جورج. پ. فرهنگ رجال قاجار. تهران: انتشارات زرين، 1369، ص 169.
- ↑ باستانی پاريزی، محمدابراهيم. تلاش آزادی. تهران: 1356، انتشارات نوين، ص31-29.
- ↑ پيرنيا، حسن. ايران باستان، مقدمه و شرح حال به قلم محمدابراهيم باستانی پاريزی. تهران: 1373، نشر علم، ج1، ص 16 مقدمه.
- ↑ هدايت، مهديقليخان. خاطرات و خطرات. تهران: 1375، زوّار، ص 141.
- ↑ عاقلی، باقر. شرح حال رجال سياسی و نظامی معاصر ايران. تهران: 1380، علم، ج1، ص 476-475.
- ↑ [زندگينامه و شرح حال رجال وزرای امور خارجه] (1198-1357ش/1236-1398ق)، زير نظر باقر عاقلی، تهران: 1379، دفتر مطالعات سياسی و بينالمللی وزارت امور خارجه، ص101-98.
منبع اصلی
سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، مرکز مطالعات راهبردی روابط فرهنگی (1398). دانشنامه ایران. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بین المللی الهدی،
نویسنده مقاله
اکبر فلاحی